Podłoże neurologiczne
Mutacja genu MECP2
Zespół Retta a płeć
Objawy zespołu Retta
-
zmiany w zachowaniu
-
regresja umiejętności dziecka (np. utrata zdolności mówienia i sprawności manualnej)
-
problemy z rękami (klaskanie, stukanie, wkładanie do ust, dotykanie głowy, wykręcanie dłoni, klepanie)
-
problemy z oddychaniem (bezdech lub hiperwentylacja)
-
problemy z poruszaniem się (lub w niektórych przypadkach całkowity zanik umiejętności)
Przebieg choroby
Faza 1
Jest to pierwszy etap choroby, który z powodu swoich subtelnych objawów często przechodzi niezauważony. Zaczyna się między 6 a 18 miesiącem życia dziecka, czyli przed skończeniem przez nie drugiego roku. Objawy zbliżone są do tych ukazywanych u dzieci z zaburzeniem ze spektrum autyzmu – dziecko może objawiać mniejsze zainteresowanie zabawkami, unikać kontaktu wzrokowego, stawać się bardziej spokojne oraz milczące. Trzeba jednak pamiętać, że nadal jest to schorzenie o podłożu genetycznym, którego objawy wykraczają poza te kojarzące się ze spektrum. W tym etapie pojawiają się pierwsze problemy z umiejętnościami motorycznymi. Dziecko może mieć problemy z raczkowaniem lub siadaniem oraz wykonywać specyficzne ruchy rękami na przykład wykręcać je. Dodatkowo może nastąpić zahamowanie wzrastania obwodu głowy dziecka.
Pierwszy etap zespołu Retta zazwyczaj trwa kilka miesięcy, ale może przeciągnąć się do nawet roku.
Faza 2
Faza druga choroby nazywana rapidly destructive stage czyli dosłownie szybko niszczący etap, występuje między pierwszym a czwartym rokiem życia dziecka. Początek tego etapu może być zarówno stopniowy, jak i nagły. W tym momencie dziecko traci nabyte umiejętności językowe oraz motoryczne. Pojawiają się charakterystyczne ruchy rękami takie jak klaskanie, klepanie, wykręcanie, stukanie, wkładanie do ust, trzymanie złożonych rąk za plecami lub u boków, dotykanie głowy, niespodziewane zaciskanie, łapanie i puszczanie dłoni oraz ruchy przypominające mycie. Może nastąpić problem z chodzeniem i inicjowaniem jakichkolwiek ruchów. Dziecko będzie się chwiało, jego motoryka będzie niestabilna. Te zachowania zanikają, gdy dziecko idzie spać i wracają, gdy dziecko jest obudzone. Dodatkowo mogą wystąpić problemy z oddychaniem – hiperwentylacja lub bezdech, które tak samo nie ujawniają się w trakcie snu.
W drugim etapie znowu pojawiają się objawy podobne do tych ze spektrum autyzmu – dziecko może wykazywać brak zainteresowania kontaktami i interakcjami społecznymi, mogą pojawić się problemy z komunikacją interpersonalną, dziecko może łatwo się irytować i wpadać w nagłe ataki krzyku.
Drugi etap może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy.
Faza 3
Etap trzeci zaczyna się zazwyczaj między drugim a dziesiątym rokiem życia dziecka. Jego charakterystyczną cechą jest jego pozorna stagnacja. W trakcie trwania dziecko objawia mniej cech ze spektrum autyzmu, może wykazywać większe zainteresowanie swoim otoczeniem oraz ludźmi, polepszają się jego zdolności komunikacyjne, ma większy zakres uwagi i jest bardziej czujne oraz żwawe. Nie znaczy to jednak, że wszystkie objawy znikają. Standardowymi są problemy motoryczne, apraksja oraz napady padaczkowe.
Trzeci etap może trwać od kilku do kilkunastu lat.